دوبیتی هفتادویکم - مهدی یعقوبی

قناری های زندا نی در آوا ز

شده پُر آسمان ازبا ل پروا ز

پس ازیوغ هزاروچارصدسال

چه زیبا گشته اند ایرانیان باز

دوبیتی هفتادم - مهدی یعقوبی

به ژرفا ی سکوت ظلمتی سرد

به رقص برگها با با د شبگر د

کسی در برکه ی تنها یی ام سنگ

به پشت کاجها پرتا ب می کر د

دوبیتی شصت ونهم - مهدی یعقوبی

به شبگیران به کوهستان گلپوش

از عطرت میشوم ازخودفراموش

ترا بر آسما نها چون پرنده

پرافشان میکشم مستا نه آغوش

دوبیتی شصت وهشتم - مهدی یعقوبی

به مثل رقص یک فوا ره مستم

جهان چون خوشه گل توی دستم

جنون عا شقی در قلب آ تش

د ر اعما ق دل پروا نه هستم

دوبیتی شصت وهفتم - مهدی یعقوبی

سر و د آذرخشا ن در گلویم

به دشت تشنه باران را ببویم

تو را با آتشی در جان پرافشان

میا ن موج و توفانها بجویم

دوبیتی شصت وششم- مهدی یعقوبی

توتاکستان به جان عاشقانی

بهارانی شکوفان در خزانی

ترنمهای شبنم بر گل سر خ

سحرگاهان به باغ کهکشانی

دوبیتی شصت و پنجم - مهدی یعقوبی

به شبها آ سمانم پر شها ب است

درون سینه ا م دریا بخواب است

فرا ز جنگل خو ر شید ر و حم

به بال وپرزدن دریک عقاب است

دوبیتی شصت وچهارم- مهدی یعقوبی

به شب وقتی قفسبانان که خفتند

به پچ پچ قمریان با ناله گفتند:

به کوه و دره ها در نور مهتا ب

هزاران د ر هزاران گل شکفتند

دوبیتی شصت وسوم - مهدی یعقوبی

صد ای پا ی با ران در کویرند

د رآتشها غزلخوان پر بگیرند

بگو در منطق پر و ا ز هرگز

پرستوهای آ ز ا د ی نمیرند