به گیلاسم که زد گیلاس خود را

به گیلاسم که زد گیلاس خود را

به چشمانش که گفت احساس خود را

به موهایش تکانی داد و آنگاه

پراکند عطر و بوی یاس خود را

مهدی یعقوبی

دوبیتی مازندرانی

 

بهیه شو دل من بیقراره

تره خوامه ستاره ای دواره

تو تا یادم انی اینجه به غربت

هوا ابری بونه وارش بواره

مهدی یعقوبی

بمن گفتا عزیزم گفتمش جان

بمن گفتا عزیزم گفتمش جان

کجا از تو گریزم گفتمش جان

دو چشمش در دل شب میدرخشید

بگفتا می بریزم گفتمش جان

مهدی یعقوبی

به هر جایی تو باشی عشق آنجاست

 

تو باشی هر کجا آنجا قشنگ است

عسل با یاد تو جام شرنگ است

به هر جایی تو باشی عشق آنجاست

زمین و آسمان خوش آب و  رنگ است

مهدی یعقوبی

سکوت سهره ها خاموشی من

 

صدای باد می پیچد به خرمن

غزلها در درون  سینه مردن

شکسته رازقی ها روی ایوان 

سکوت سهره ها خاموشی من

مهدی یعقوبی

نشسته جغد پیری بر سپیدار

 

نشسته جغد پیری بر سپیدار

صدای باد می پیچد به نیزار

به کهساران عقاب تیزبالی

به چنگ مرد صیادی گرفتار

مهدی یعقوبی

گهی حس می کنم از من کسی نیست

گهی بر بال مرغان هوایم

به مثل ذره ای بی انتهایم

گهی حس می کنم از من کسی نیست

نمی دانم که اصلا در کجایم

مهدی یعقوبی

قمه بر سر نزن لخت و برهنه

حسین ابن علی توی بهشته

جهنم اون یزید بدسرشته

قمه بر سر نزن مردک حیا کن

قبیح و فاحش و مذموم و زشته

مهدی یعقوبی

به جرم برگ لبخندی شب تار

تو را کنج قفس آزار کردند
تجاوز گرگ های هار کردند
به جرم برگ لبخندی شب تار
به روی چوبه های دار کردند

مهدی یعقوبی

 

خطر ای جدیست هشدار

کبوترها به روی چوبه دار
تبر بر گرده سرو و سپیدار
شد ایران بشکه ای باروت از خشم
ستمکاران خطر جدیست هشدار
مهدی یعقوبی

در این دوران که بوسیدن گناهه

در این دوران که بوسیدن گناه است
به پشت ابرها پنهان که ماه است
تو را می بوسمت محبوبه من
اگر چه حکم اعدامم به راه است
مهدی یعقوبی

زمان خاموش و ساعت ها فراموش

زمان خاموش و ساعت ها فراموش
از عطرت میشوم مستانه  مدهوش
تو را یک نیمشب در نور فانوس
کنار برکه میگیرم در آغوش
مهدی یعقوبی

 

زمان رود است و من با سرعت نور

به دریاهای بی ساحل رهایم
نمی دانم نمی دانم کجایم
زمان در پشت و من با سرعت نور
فراسوی زمان پر می گشایم
مهدی یعقوبی

در اقیانوس بی پایان هستی

به خلوت در سکوت سایه گستر
زند روح از تنم در بیکران پر
در اقیانوس بی پایان هستی
رها از خویش میگردم شناور
مهدی یعقوبی

وطن اسلامی و

وطن اسلامی و ممنوع « می » شد
عزاداری به جای چنگ و نی شد
تمام صادرات ما که جنده
به استانبول که تا شهر دبی شد
مهدی یعقوبی

اینشتین ای خدایا بی خدا بود

جهان جایی که بهتر ای دلا بود
به جای دین اگر عشق و وفا بود
چرا عاقلترین مخلوق عالم
انشتین ای خدایا بی خدا بود
مهدی یعقوبی

مقدس معنی اش تیر خلاص است

اساس دینشان بیم و هراس است
خدا پوشش به روی اختلاس است
بدون شک برای مغز انسان
مقدس معنی اش تیر خلاص است
مهدی یعقوبی

 

خدا را ترس انسان آفریده است

خبر را عاشقی شیدا شنیده است

که در آنسوی شب دشت سپیده است

به روی دار زندیقی که میخواند:

خدا را ترس انسان آفریده است

مهدی یعقوبی

ابر سترون

نگاهت سرد و قلبت سنگ و آهن
تبسم بر لبت ابر سترون
جهانت خالی از موسیقی عشق
تو را کشتم که در خود تا ابد من

مهدی یعقوبی

قتل ناموسی

به لب نام خدا دستش اسیدست
به پشت چهره اش گرگی پلیدست
برای حفظ ناموسش که مردی
به بیرحمی زنش را سر بریدست
مهدی یعقوبی

بیتاب

شب و روزم سراسر بیقراری
سرم بر روی زانو اشک و زاری
من از بیتابی ات صبحی بهاری
فراز شاخه ها گشتم قناری

مهدی یعقوبی

هر آنچه فاسد و دزد و پلیدست

به چل سالی که مذهب حاکم ماست
بساط دین که در هر گوشه بر پاست
هر آنچه فاسد و دزد و پلیدست
به بالا تا که پایین شیخ و ملاست
مهدی یعقوبی

توقف نقطه آغاز مرگ است

زدن پارو به توفانها که راندن
خطر کردن به لب آواز خواندن
توقف نقطه آغاز مرگ است
همیشه رفتن و یک دم نماندن
مهدی یعقوبی

به مثل قمری عاشق بهاران

دلم عطر و هوای یار دارد
نسیم روی گندمزار دارد
به مثل قمری عاشق بهاران
به روز و شب غم دلدار دارد
مهدی یعقوبی

در اقیانوس بی پایان هستی

به شبها در سکوت سایه گستر
    به نجوای چکاوک به صنوبر
       در اقیانوس بی پایان هستی
        زلال و مست می گردم شناور

مهدی یعقوبی

 

زبان اندر دهان روباه مکار

به پشم و ریششان گند لجنزار
زبان اندر دهان روباه مکار
هزاران در هزار آخوند و ملا
نمی ارزد که حتی یک پرستار
مهدی یعقوبی

پس از مرگم قناری می شوم من

پس از مرگم قناری می شوم من
نسیم نوبهاری می شوم من
به مثل چشمه ساران پای گلها
به کوه و دشت جاری می شوم من
مهدی یعقوبی

 

کعبه قرنطینه شد

خداوندا خداوندا خدایا
چرا زانو زدی پیش کرونا
چرا قادر نئی حتی حفاظت
کنی با آن بزرگی کعبه ات را
مهدی یعقوبی

به رعد و برق ها در آسمانها
خداوندا مشو ناراحت از ما
دوباره کافران با علم و دانش
ز پا در آورند از پا کرونا
مهدی یعقوبی

 

به اوج کهکشانهایی که از نور

بدل گاهی به گندم میشوم من
به مستی در ترنم میشوم من
به اوج کهکشانهایی که از نور
دگر از خویشتن گم می شوم من
مهدی یعقوبی

 

به پایان ناگهان آغاز گشتم

به پایان ناگهان آغاز گشتم
پر از موسیقی پرواز گشتم
گمان کردی ز پیشت رفته بودم
پس از مرگم دوباره باز گشتم

مهدی یعقوبی

از ایوان ناگهان گلدان که افتاد

خروش رعد می آمد دمادم
هجوم باد و باران در پی هم
از ایوان ناگهان گلدان که افتاد
در آغوشم کشیدی پر از عالم
مهدی یعقوبی

معما - خدا انسان و یا انسان خدا را آفریده است

افق تاریک و وحشت در دو دیده است
که گفت آیا به پشت شب سپیده است
خدا انسان و یا انسان خدا را
که از ترسش به گیتی آفریده است

مهدی یعقوبی

پس از عمری جنایت ای پلیدان

زنند آخر که مردم دل به دریا
شود توفان خیابانها که بر پا
پس از عمری جنایت ای پلیدان
کشند از پایتان تنبانتان را
مهدی یعقوبی

از آب و برق مجانی که بطری

سخن از ظلم شاه سلطه جو کرد
هزاران وعده در هر گفتگو کرد
از آب و برق مجانی که بطری
به ماتحت شما آخر فرو کرد
مهدی یعقوبی

زنی گفتا که آزادی به فریاد

زنی گفتا که آزادی به فریاد
به خشم و کین به رویاروی جلاد
به قلبش بی امان  شلیک کردند
به خون افتاد و در زانو نیفتاد
مهدی یعقوبی

به سر عمامه و گردن کلفتند

به سر عمامه و گردن کلفتند
دروغ عمری سر منبر که گفتند
شد اکنون در خروش شرزه شیران
غلط کردن که ملاها بیفتند
مهدی یعقوبی

جنایتکار اصلی

خیابانهای ایران سرخ فامند
به هر سو شیرها فکر قیامند
تو را مردم جنایتکار اصلی
که با فریاد آتشگین بنامند

مهدی یعقوبی

 

رویای زیبا

اگر چه با شقایق نسترن مرد
ولی رویای زیبایش نپژمرد
پرستویی پیامش را زمستان
 به آفاق بهاران  پر زنان برد
مهدی یعقوبی