دوبیتی صد و هفدهم - مهدی یعقوبی

زمان کودکی هایم  شبانگاه

به دریا میشدم من ناخودآگاه

به ساحل ناگهان در موجی از نور

پرم را می گشودم تا دل ماه

دوبیتی صد و شانزدهم - مهدی یعقوبی

اگر چه زندگی پایان پذیرد

طنین عشق در عالم نمیرد

از اعماق دلم در لحظه مرگ

عقابی  آسمانها  پر بگیرد

دوبیتی صد و پانزدهم - مهدی یعقوبی

به آتش می رسد من قوم و خویشم

بدل  گاهی  به  یک  پروانه  میشم

به رویاهای سبزم  کنج غربت

تو وقتی نیستی هستی به پیشم