دوبیتی - مهدی یعقوبی

تو رفتی خانه از پروانه خالیست
غمی چون کوه در من میکند زیست
بر اوج آسمانم یک ستاره
به شبها تا ابد سوسو زنان نیست

تو در من عطر و بوی شاپرکها
صدای بالهای قاصدکها
کنار بید مجنون بر لب رود
تپش های دلم در نی لبک ها

طنینی عطر آگین در خیالم
شرابی در غزلهای زلالم
سحرگاهان گلی از باغ خورشید
فراز ابرها بر روی بالم


کران تا بیکران تنها فقط تو
گل جادویی رویا فقط تو
تویی در برکه تنهایی ام ماه
به چشمانم جهان زیبا فقط تو

به تو وقتی می اندیشم شبانه
سپیده می زند در من جوانه
به رویایی تو را دیدم به ناگاه
شدم یک کهکشانی از ترانه

دل خورشیدها مستانه غرقم
شراب سرخ تاکستان شرقم
گل سرخی شب قیرینه در رقص
غزلخوانان میان رعد و برقم


به مثل بچه آهو خفته بودیم
به پچ پچ شب غزلها گفته بودیم
در آب برکه ای از چهره ماه 

غبار ابرها را رُفته بودیم

شرابی آتشین در تار و پودم
به رویاها تو را بوییده بودم
شبی در آذرخشان من بسویت
دل خاکستر خود پر گشودم


 

دوبیتی های مهدی یعقوبی

دوبیتی ها ی مهدی یعقوبی

حسین گویان به منبر میخروشند

دمادم خون مردم را بنوشند

کنار پایشان در پشت مسجد

زنان از گشنگی تن میفروشند

دوبیتی مهدی یعقوبی

اگر مشتی فقط ملا بهشتند

همه با پشم و پیل و بد سرشتند

زبانم لال بادا لال بادا

بهشتی های تو یارب چه زشتند

دوبیتی - مهدی یعقوبی

شبی آغوش خود را باز کردم

تو را در خلوتم آواز کردم

دو دستم را گرفتی من غزلخوان

بدون بال و پر پرواز کردم

دوبیتی مهدی یعقوبی - چه بی غیرت چه بی غیرت که ماییم

 چه بی شرم و پُر از رنگ و ریاییم 
 حقیر اما ، سراسر  ادعاییم

وطن در خون و ما خاموش خاموش

چه بی غیرت چه بی غیرت که ماییم

دوبیتی مهدی یعقوبی

کنار سفره ی خالی دمادم

به چشمم میشود عالم جهنم

به هنگامی که میگوید شب برف

به خانه دخترم : « بابا گرسنه م »