دوبیتی پنجاه ویکم

درعالم سینه ای من آتشینم

به زنبیلی دو هفته بر زمینم

گما نم آ مد م ا ز آ سما نها

برایت دسته دسته گل بچینم

دوبیتی پنجاهم

در احساسم بهاری روح پرور

جهانم گشته از عشقت معطر

شبا نگاها ن در ایوا ن خیالم

ترا من میکشم با ماه در بر

دوبیتی چهل ونهم

من و تو با لهای یک عقا بیم

رها در د شتها ی آ فتا بیم

به مثل خوشه های سرخ انگور

رگ هر تا ک در حال شرا بیم

دوبیتی چهل وهشتم

قناری بال وپرهایش شکسته

به قلبش تیر زهرآگین نشسته

نگاه آخرش را بر من و تو

به زیرچتری ازخون خیره بسته

دوبیتی چهل و هفتم

صدای غرش تیر و تفنگ است

درودیوارمیهن سرخ رنگ است

به پیش آزاده گان درآتش ودود

خیابانهای ما میدان جنگ است

دوبیتی چهل وششم

گل سرخی که پرپرمیشدازباد

به توفانهایی از آتش خبرداد :

بهاران گل دهم درجنگلم باز

به پرو ا ز کبوتر ها ی آ زا د

دوبیتی چهل وپنجم

نمی د ا نم بیا ید یا نیا ید

شب قیرینه ام آخر سرآ ید

کسی د ر میزند با ید بجنبم

گمان من میکنم صبح است شاید

دوبیتی چهل وچهارم

سرم برروی زا نو هر شبانه

شکسته سازچوبی کنج خانه

قناریهای زیبا بی تو مرد ند

به پیش چشم من در آشیانه

دوبیتی چهل سوم

به قطره قطره دریایم توکردی

پرُ از پروا نه رویا یم توکردی

به تندرها فرا ز کوه ا لبر ز

عقا ب آ سما نها یم تو کرد ی

دوبیتی چهل ودوم

تودریایی به خواب جاری رود

قدم های سحر دشت شب آلود

نگاهت فرصت یک آسمان عشق

برا ی پر زدن کنج قفس بود

دوبیتی چهل ویکم

هوای خانه بی توسردسرداست

گل سرخ خیا لم زرد زرد است

فرا ز آ سما نم گله ی ابر

چراغ ماه راخاموش کرداست

دوبیتی چهلم

تویی رنگین کمان آ رزوها

د لیل موجها بر روی د ریا

به چشم اندازی ازآیینه وماه

چه زیبا میکنی دنیای ما را

دوبیتی سی ونهم

سحر سر ز د نیا مد آ فتا بم

پری جامانده ازمرغان بخوابم

غریوی میکشم بر قله کوه

به تندرها به ا سبم می شتابم

دوبیتی سی وهشتم

تو خنجر بر د ل ا یرا ن زمینی

توبی وجدان توبی وجدان ترینی

به روزی با سر ِافکنده ا زشرم

به زا نو پا ی ملت می نشینی

دوبیتی سی وهفتم

جنا یتکا رها هشدا رهشدا ر

خیا نتکا رها اخطا راخطا ر

جوا نا ن در پی تیرو تفنگند

برا ی زند گی یا مرگ ا ینبا ر

دوبیتی سی وششم

شب آوازان به زندانها اسیرند

به میدا ن کشته یا آ ما ج تیرند

کمک کن تا پرستوهای ز خمی

خیا با نها ی پر توفا ن نمیر ند