دوبیتی هشتادودوم - مهدی یعقوبی

اگر ما در خیا با نها بما نیم

اگریک نغمه راباهم بخوانیم

شب اشغالگر را تا سپید ه

به توفانهایی ازآتش برانیم

دوبیتی هشتاد ویکم - مهدی یعقوبی

تنم را می شکافد روح من نیست

جز عطر ارغوانها در چمن نیست

بیا پرو ا ز کن پرو ا ز پرو ا ز

که بودن ای کبوترجز شدن نیست

دوبیتی هشتا دم - مهدی یعقوبی

تو جاری تر مرا از رود کردی

پراز دریا ی را ز آ لود کردی

مرا در نقره های نو ر مهتا ب

تو در محد ود نا محدود کردی

دوبیتی هفتادونهم - مهدی یعقوبی

شبی در آسما نی بی ستا ر ه

به چشمم آ ذرخشی زد شرا ره

انا ر سرخ من بر شا خه سبز

دل خونینه ا ش شد پاره پاره

دوبیتی هفتاد وهشتم - مهدی یعقوبی

هنوز عطرش فضای خانه باقیست
به ژرفا ی خیالم میکند زیست
به مثل یک نسیم صبحگاهی
صدایش هست اما او خودش نیست
 مهدی یعقوبی

دوبیتی هفتاد وهفتم - مهدی یعقوبی

جهان عاشق ترین عاشق ترینم

سرود سینه سرخا ن د ر طنینم

میان دشت توفا ن د سته د سته

غز لخوانان شقا یق من بچینم

دوبیتی هفتاد وششم - مهدی یعقوبی

د ما د م میچکد باران شبنم

به تاکستا ن بی پایا ن روحم

برآلاچیق شب در نور مهتا ب

شرا بم میکند عشقت به عا لم

دوبیتی هفتا د وپنجم - مهدی یعقوبی

دل شب نان خشکی خورده بودند

کتا ب و مشق خود را برده بودند

دوتا خواهر کنا ر یک تر ا ز و

به سرما در خیا با ن مرده بودند

دوبیتی هفتاد و چهارم - مهدی یعقوبی

پرش را رقص رقصان بازمیکرد

جهان را شعله ور آ و ا ز میکر د

گل سرخی به منقارش ، به خورشید

عقا ب آ سما ن پر و ا ز میکر د

دوبیتی هفتاد وسوم - مهدی یعقوبی

به هنگام ا ذ ا ن برگشته بودند

لب خود را به خون آغشته بودند

بسیجی ها بسیجی ها ی قا تل

کبو تر بچه ها را کشته بود ند

دوبیتی هفتادودوم - مهدی یعقوبی

چکا و کها غز لخو ا ن توی جا نم

کو یر تشنه با ر ا ن ر ا بما نم

ستیغ کوه آ تش رقص رقصا ن

غبا ر روح خود ر ا می تکانم